Γνωρίστε την Marjory McGinn

Η Marjory είναι δημοσιογράφος με καταγωγή από την Σκωτία, που μετακόμισε στην Αυστραλία ως παιδί, γεγονός που κέντρισε το ενδιαφέρον της για τα ταξίδια και τη συγγραφή. Είναι πολυταξιδεμένη, συμπεριλαμβανομένης μίας πρώιμης δουλειάς στην Αθήνα. Έχει εργαστεί ως εξωτερική συνεργάτιδα, για το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας της, αρχικά σε μεγάλες εφημερίδες του Αυστραλιανού τύπου. Αφού επέστρεψε στην Σκωτία το 2000, εργάστηκε ως ελεύθερος επαγγελματίας σε Βρετανικές εκδόσεις, συμπεριλαμβανομένων των The Times, Daily Mail, The Mail on Sunday, The Scotsman, The Herald. Έχει γράψει ταξιδιωτικές και lifestyle στήλες, συνεντεύξεις διάσημων, από κορυφαίους Αυστραλούς παίκτες του κρίκετ μέχρι ιδιότροπους θρύλους του Hollywood. Είναι επίσης η συγγραφέας τεσσάρων ταξιδιωτικών μυθιστορημάτων με θέμα την Ελλάδα, ξεκινώντας με το Things Can Only Get Feta και δύο νουβέλες που διαδραματίζονται στην Ελλάδα.

Contact Info :

Website: www.bigfatgreekodyssey.com

Facebook: www.facebook.com/MarjoryMcGinnAuthor

Instagram: www.instagram.com/marjorywrites

Εμείς ρωτάμε εκείνη απαντά ( Q&A)

Συνέντευξη με την Marjory McGinn

Penny: Μέσα στα βιβλία είναι διάχυτη η αγάπη σου για τον ελληνικό πολιτισμό και είναι ξεκάθαρο ότι είσαι συνηθισμένη στις «παραξενιές» των Ελλήνων. Από πού πηγάζει αυτή σου η αγάπη;

Μarjory: Επισκέφτηκα την Ελλάδα για πρώτη φορά τη δεκαετία του ’70 αφού τελείωσα το σχολείο. Πήρα ένα τουριστικό λεωφορείο από το Λονδίνο με προορισμό την Αθήνα και μόλις κατέβηκα από το λεωφορείο την ερωτεύτηκα αμέσως. Η ζωντάνια της πόλης, μία μείξη εικόνων και ήχων, ακόμα και το χάος που επικρατούσε μερικές φορές, όλα αυτά φάνταζαν εξωτικά στα μάτια μία νέας γυναίκας τότε. Έμεινα στην Αθήνα για ένα χρόνο και έκτοτε επέστρεψα στην Ελλάδα πολλές φορές. Στην πραγματικότητα όμως, η αγάπη μου για την Ελλάδα ξεκίνησε πολύ νωρίτερα, όταν πρωτοέφτασα από τη Σκωτία στο Σύδνεϋ ως μετανάστρια το 1960. Η πρώτη φίλη μου στο σχολείο ήταν η Άννα, Ελληνίδα στην καταγωγή, με την οποία πέρασα πολλά καλοκαίρια και πολλά κυριακάτικα τραπέζια. Κατά κάποιον τρόπο έγινα μέλος της ευρύτερης οικογένειάς της και μυήθηκα στην κουλτούρα. Όταν πήγα ένα υπερατλαντικό ταξίδι αναζητώντας μία μεγάλη περιπέτεια αφού τελείωσα το σχολείο δεν είχα καμία αμφιβολία ότι θα επισκεπτόμουν την Ελλάδα. Τελικά έμεινα για ένα χρόνο στην Αθήνα και από τότε ξαναήρθα πολλές φορές. Θα μπορούσες να πεις ότι η σχέση μου με την Ελλάδα είναι "μοιραία". Ανέφερες τη φράση «παραξενιές των Ελλήνων». Για μένα αποτελεί ένα μέρος της γοητείας των Ελλήνων που πάντα αγαπούσα, το γεγονός ότι δεν είστε τόσο πειθαρχημένοι όσο οι υπόλοιποι Δυτικοευρωπαίοι, δεν φοβάστε να δείξετε την προσωπικότητά σας και να εκφράζετε τη γνώμη σας. Ή κάποιες φορές, όπως η κτηνοτρόφος φίλη μου Φωτεινή στα βιβλία, είστε εκκεντρικοί και ατίθασοι και αυτό είναι τελείως φυσιολογικό. Είναι πολύ αναζωογονητικό. Όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα, πάντοτε αισθάνομαι περισσότερο ο εαυτός μου και πιο απελευθερωμένη. Ελπίζω αυτό να μην αλλάξει ποτέ.

Penny: Πιστεύεις ότι η παραμονή σου στην Ελλάδα σε άλλαξε;

Μarjory: Εννοείται! Το πρώτο μου ταξίδι στην Αθήνα ήταν στα τέλη της στρατιωτικής δικτατορίας (χούντας) τη δεκαετία του ’70, επομένως η ζωή ήταν τόσο δύσκολη όσο και ενδιαφέρουσα και νομίζω ότι γρήγορα διεύρυνε την κοσμοθεωρία μου όσον αφορά τη ζωή και μου έμαθε πώς να επιβιώνω ως μία ξένη σε μία δύσκολη ιστορική περίοδο. Παρόλα αυτά, όλα μου τα ταξίδια στην Ελλάδα μου έδωσαν απίστευτες γνώσεις για έναν διαφορετικό, πολύπλοκο και ταυτόχρονα λιγότερο υλιστικό τρόπο ζωής από αυτόν που είχα στην Αυστραλία για παράδειγμα. Μέσα από τη γνωριμία μου με τους Έλληνες και μέσω της προσπάθειάς μου να κατανοήσω τον πολιτισμό, τη θρησκεία και μαθαίνοντας τη γλώσσα, δυσκολεύομαι ακόμα με τα ελληνικά παρά τα τόσα χρόνια, έμαθα πως είναι δυνατό να ζεις μία ευτυχισμένη ζωή με πολύ λιγότερα αγαθά. Πάντοτε θαύμαζα τους δυνατούς οικογενειακούς δεσμούς και την κοινότητα στην Ελλάδα και τις αξίες που έχουν όλοι, ειδικότερα οι ηλικιωμένοι. Θα έλεγα επίσης ότι είναι έντονο το στοιχείο της πίστης στη ζωή σας. Όχι μόνο εξαιτίας της Ορθόδοξης χριστιανικής θρησκείας, που θεωρώ ότι αποτελεί έμπνευση, είναι το αίσθημα ότι η ζωή σε ορισμένα μέρη έχει μειωθεί στο ελάχιστο. Δεν χρειάζονται πολλά για να δεις το ελληνικό ήθος να ξεχωρίζει: μία ερημική παραλία, λίγα σπίτια στο χωριό, μία μικρή ταβέρνα, πολύ φαγητό, Έλληνες μαζί να απολαμβάνουν την παρέα. Οι μικρές «ιεροτελεστίες» της ζωή σας, ακόμα εμπνέουν τους ξένους. Θέλω να πιστεύω ότι όλες μου οι περιπλανήσεις στην Ελλάδα μου δίδαξαν να εκτιμώ έναν πιο απλό και ικανοποιητικό τρόπο ζωής.

Penny: Σκεφτήκατε ποτέ να εγκατασταθείτε μόνιμα στην Ελλάδα; Και αν ναι ποια περιοχή θεωρείτε ότι θα σας ταίριαζε περισσότερο;

Μarjory: Φυσικά! Ο άντρας μου ο Τζιμ και εγώ ζήσαμε για τέσσερα χρόνια στη Νότια Πελοπόννησο την περίοδο της κρίσης, πράγμα που αποτέλεσε και τον πυρήνα των βιβλίων μου συμπεριλαμβανομένων και των 2 μυθιστορημάτων μου, και όσο μέναμε εκεί, συζητήσαμε πολλές φορές την πιθανότητα να εγκατασταθούμε στην Ελλάδα για τα καλά και να αγοράσουμε ένα μικρό σπίτι, μάλιστα είδαμε και κάποια. Λατρέψαμε την περιοχή αυτή γιατί δεν ήταν τόσο ανεπτυγμένη, δεν προσέλκυε πολλούς τουρίστες και είχαμε γνωρίσει πολλούς υπέροχους Έλληνες. Αλλά το 2015, η κρίση ακόμα επηρέαζε άσχημα τη χώρα, και αισθανθήκαμε ότι δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για μία τέτοιου είδους απόφαση. Επίσης, εξαιτίας οικογενειακών λόγων αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στη Βρετανία τον ίδιο χρόνο. Παρόλα αυτά, αν επιλέγαμε να μετακομίσουμε στην Ελλάδα τώρα, πιθανότατα να πηγαίναμε σε ένα από τα μεγαλύτερα νησιά όπως η Κρήτη, όπου έμεινα περίπου τρεις μήνες τη δεκαετία του ’70 και το 1990. Υπάρχουν πολλά μέρη της Ελλάδας όπου ευχαρίστως θα έμενα όπως: η Σύμη, η Πάτμος, η Κεφαλονιά, η Κέρκυρα και ο Πόρος.

Penny: Μετά από την παρατεταμένη σας διαμονή στην Ελλάδα, επισκεφτήκατε τη χώρα μας ξανά; Και αν ναι, εντοπίσατε διαφορές;

Μarjory: Επισκεφτήκαμε ξανά τη χώρα δύο φορές από τότε που φύγαμε. Περάσαμε έξι εβδομάδες στην Πελοπόννησο το 2017 και επισκεφτήκαμε τα αγαπημένα μας μέρη εκεί. Μας πρόσφεραν ένα διαμέρισμα για ένα μήνα στη Μεσσηνία πάνω από την ταβέρνα «Φαλάνθη», όχι πολύ μακριά από την Κορώνη. Ανήκει σε μία αγαπημένη μου φίλη τη Μαρία. Είχαμε όλο το μέρος δικό μας και εννοείται ότι τίποτα δεν πήγε βάση σχεδίου, γεγονός που τελικά αποτέλεσε μία εξαιρετική και αρκετά αστεία εμπειρία για την οποία έγραψα στο τέταρτο βιβλίο μου με τίτλο: A Donkey on the Catwalk. Το 2018 περάσαμε ένα μήνα στο Πήλιο. Ήταν πολύ ωραία. Μας άρεσαν ιδιαίτερα τα ορεινά χωρία όπως η Μακρινίτσα και οι Μηλιές, και ο Βόλος. Δεν παρατηρήσαμε ιδιαίτερες αλλαγές πέρα από το γεγονός ότι η οικονομική κρίση εξακολουθεί να προκαλεί οικονομική ανασφάλεια στους ανθρώπους. Με τους Έλληνες που μίλησα και στις δύο περιοχές, έχω την εντύπωση ότι ακόμα και σήμερα οι άνθρωποι ανησυχούν για την οικονομική τους κατάσταση στο μέλλον. Μία φίλη μου από την Αθήνα μου είπε ότι αισθανόταν ότι τα χρέη που η χώρα είχε αυξήσει την περίοδο της κρίσης θα συσσωρεύονταν για να ασχοληθούν οι επόμενες γενιές μαζί τους στο μέλλον. Αλλά οι Έλληνες ξέρουν να επιβιώνουν, αν και υπέφεραν κατά τη διάρκεια της κρίσης, κατάφεραν να μην αφήσουν τους επισκέπτες να δουν αυτή την πλευρά της ζωής τους. Πιστεύω ότι προσπαθούν να κάνουν την επίσκεψή σου όσο πιο άνετη μπορούν, πράγμα που θεωρώ ότι είναι μία αξιοθαύμαστη ικανότητα.

Penny: Σαν αναγνώστες μπορούμε να ελπίζουμε σε μία νέα περιπέτεια;

Μarjory: Το εύχομαι αλλά, εξαιτίας της πανδημίας και της έλλειψης ελευθερίας κινήσεων, αμφιβάλλω για το αν θα επιστρέφαμε στην Ελλάδα για μία παρατεταμένη διαμονή, για κάποια χρόνια όπως προηγουμένως. Δεν πιστεύω ότι κανένας θα μπορούσε τώρα. Αλλά πάντα θα επιστρέφουμε στην Ελλάδα για διακοπές, καθώς πάντα αισθανόμασταν ευτυχισμένοι εκεί και ακόμα έχουμε πολλά μέρη να επισκεφτούμε και πολλούς φίλους να συναντήσουμε. Τώρα ζούμε στην Κορνουάλλη, στην Αγγλία, μία από τις πιο άγριες, πιο όμορφες περιοχές της Βρετανίας, στα νοτιοδυτικά. Ένας από τους λόγους για τους οποίους επιλέξαμε αυτή την τοποθεσία ήταν επειδή μας θύμιζε την Ελλάδα. Καθαρά μπλε νερά, βραχώδεις σπηλιές και υπέροχο φως, όπως αυτό που βλέπεις στα ελληνικά νησιά. Με μερικές ταβέρνες και ίσως μία μικρή εκκλησία με μπλε τρούλο εδώ και εκεί και θα ήταν τέλεια!

Φωτογραφίες από το αρχείο της συγγραφέως